En 2008 Manu cumplió 10 años en vísperas de la Marxa Beret. Corrimos juntos su primera prueba de 10 km y grabé este recuerdo de aquel acontecimiento. Después de eso (también antes) hemos esquiado muchos kilómetros juntos. Nunca me ha importado acomodar mi paso al más lento de mi hijo. Nunca me ha importado dejar de lado mi entrenamiento y dedicar esas valiosas horas en contacto con la nieve a esquiar con él, a enseñarle la técnica y, sobre todo, a enseñarle a disfrutar de un deporte formidable. Sabía que un día rentabilizaría esa dedicación.
Lo que no sabía es que lo haría tan pronto. Hoy, 1 de febrero, Manu ha cumplido catorce años. Esquiar es para mí uno de los placeres máximos. Esquiar en compañía de Manu es uno de los pocos que lo supera. Eso sí, últimamente es él quien empieza a acomodar su paso al de su padre. ¿Será la vida? Lo que pasa, digo.
Felicidades.
Gracias en nombre de Manu 🙂
Ez dira alferrik pasatu hiru urte. Bideoa berriz ikustean konturatu naiz: umea zena ez da jada ume. Urte askoan, Manu! Eta eman egurra aita zaharrari;-)
Barkatu: «lau» dira igarotako urteak, gainera. Besarkada bat bioi.
Ondo ulertzen dizut Rafa…, nere biak ere Marxa egin behar dute aurten eta gustoa ematen du daukaten emozio eta nerbiosismoa……
Atzo Kimekin hitzegin nuen eta aurtengo Marxak arrisku bat daukat, FISeko aprobak ezin dira egin tenperatura -20º azpitik badago…. eta igande onetan benetako arriskua omen dago hori hala izan daitekela. Marka litzateke Pirineotan aproba bat suspenditzea hotza dela eta….
Dena den ondo abrigatuak joan beharko degu eta argizari urdiñak…., hala berdeak???
Ondo izan.
Espero det urdinekin nahikoa izatea… Bereten ikusiko gara, elkar ezagutzerik ba daukagu behintzat, hainbeste arropekin estalita ez da erraza izango!
Pasa dira bai, Joseba, eta nolako abiaduran! Ni ere begiratzen dudan bakoitzean harriturik geratzen naiz, hori ote da nik besoetan kulunkatzen nuen hura?
¡Aúpa, mi chico guapo! El hijo, digo, no os vayais a pensar que el padre…ja, ja, ja…Bueno, vaaaaleeeee, besos a los dos!